HB-101

آب مقطر

مصرف نیتروکسین

b 60/267

b 00/264

a 30/306

بدون نیتروکسین

b 90/248

b 40/246

b 00/256

هیدروپرایمینگ (پیش تیمار بذر با آب مقطر)، جوانه‌زنی و استقرار گیاهچه‌های ذرت را تقویت نموده و با استفاده هر چه بیشتر از رطوبت خاک، عناصر غذایی و تشعشع خورشیدی، احتمالاً میزان فتوسنتز گیاه نیز افزایش یافته است و در نتیجه، این امر سبب افزایش وزن هزار دانه نسبت به تیمار شاهد شده است (مرادی دزفولی و همکاران،۱۳۸۷). افزایش وزن هزار دانه در استفاده از نیتروکسین نشان می‌دهد که نیتروکسین می‌تواند با افزایش فتوسنتز و عناصر غذایی درون گیاه(سجادی نیک و همکاران، ۱۳۸۹ الف) و افزایش جذب نیتروژن، سنتز فیتوهورمون‌ها و محلول سازی مواد معدنی(Herman et al., 2008) تأثیر مثبتی بر وزن هزار دانه داشته باشد. در رابطه با تأثیر پرایمینگ و نیتروکسین بر وزن هزار دانه می‌توان اظهار داشت که هیدروپرایمینگ سبب تحریک رشد و استفاده بهتر گیاه زراعی از منابع محیطی می‌شود که این امر توأم با استفاده گیاه از نیتروکسین سبب افزایش وزن هزار دانه می‌شود که با نتایج سرمدی نایبی و همکاران(۱۳۸۹) مطابقت دارد.
نتایج مقایسه میانگین اثرات متقابل دوگانه پیش تیمار بذر × کود نیتروژنه نشان داد که پیش تیمار بذر با آب مقطر و مصرف ۴۵۰ کیلوگرم کود نیتروژنه در هکتار دارای بیشترین وزن هزاردانه، برابر با ۵۰/۳۴۵ گرم بود که با تیمار پیش تیمار بذر با آب مقطر و مصرف ۲۲۵ کیلوگرم کود نیتروژنه در هکتار، اختلاف معنی‌داری نشان نداد. تیمار شاهد دارای کمترین وزن هزاردانه برابر با ۱۰/۲۱۶ گرم بود که با تیمار پیش تیمار بذر با HB-101 و بدون مصرف نیتروژن و تیمار پیش تیمار بذر با آب مقطر و بدون مصرف نیتروژن، اختلاف معنی‌داری نشان داد (جدول۴-۷).
جدول ۴- ۷- جدول مقایسه میانگین اثر ترکیب سطوح مختلف پیش‌تیمار بذر و سطوح مصرف کود نیتروژنه بر وزن هزار دانه ذرت.

کود نیتروژنه

۰ kg/ha

۲۲۵ kg/ha

۴۵۰ kg/ha

آب مقطر

de 40/227

ab 00/316

a 50/345

HB-101

de 70/228

cd 30/260

bc 70/276

بدون پیش تیمار

e 10/216

bc 30/287

c 70/271

استقرار مناسب گیاهچه یک مسئله مهم در تولید محصولات زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک است. این مسئله به ویژه برای گیاهانی از قبیل ذرت که قابلیت پنجه زنی ندارند از اهمیت بسزایی برخوردار می‌باشد. گزارش شده است که پرایمینگ در نواحی خشک و نیمه خشک، باعث سبز شدن و استقرار بهتر گیاه می‌شود. همچنین این عمل باعث افزایش ویگور بذر، تحمل بهتر گیاه نسبت به خشکی و افزایش وزن هزار دانه در دانه‌های تولید شده می‌گردد (سرمدی نایبی و همکاران، ۱۳۸۹). افزایش وزن هزار دانه در اثر افزایش سطح کاربرد کود نیتروژن عمدتاً از طریق افزایش بیشتر مواد فتوسنتزی و انتقال آن در زمان خمیری شدن دانه‌ها صورت می‌گیرد که موجب افزایش وزن حجمی و درشتی دانه‌ها می‌گردد و نشانه بالا رفتن محتوای مواد ذخیره‌ای در سلول‌های اندوسپرم دانه‌ها است (کافی قاسمی و اصفهانی، ۱۳۸۴). نتایج مشابهی توسط غدیری و مجیدیان (۱۳۸۲) و عیدی‌زاده و همکاران(۱۳۸۹) گزارش گردیده است.

نتایج مقایسه میانگین اثرات متقابل دوگانه نیتروکسین × کود نیتروژنه نشان داد که تیمار مصرف نیتروکسین و مصرف ۲۲۵ کیلوگرم کود نیتروژنه در هکتار دارای بیشترین وزن هزاردانه، برابر با ۳۲۶ گرم بود که با تیمار مصرف نیتروکسین و مصرف ۴۵۰ کیلوگرم کود نیتروژنه در هکتار اختلاف معنی‌داری نشان نداد. تیمار شاهد دارای کمترین وزن هزاردانه، برابر با ۷۰/۲۲۰ گرم بود که با تیمار مصرف نیتروکسین × عدم مصرف کود نیتروژنه و تیمار عدم مصرف نیتروکسین× مصرف ۲۲۵ کیلوگرم کود نیتروژنه در هکتار، اختلاف معنی‌داری نشان نداد (جدول۴-۸).
جدول ۴- ۸- جدول مقایسه میانگین اثر ترکیب سطوح مختلف کود نیتروکسین و کود نیتروژنه بر وزن هزار دانه ذرت.